خداوند در قرآن وعده داده که مستضعفان را حاکمان زمین قرار خواهد داد. شواهد این وعده را در طول تاریخ چه قبل و چه بعد از اسلام به کرات می ببینیم. از ظهور، فروغ، و افول سلسله های پادشاهی در دوران کهن، حکمرانی کلیسا در قرون وسطا، تا انقلاب های طبقاتی فرانسه و انقلاب های کمو نیستی و سوسیالیستی بلوک شرق، و انقلاب اسلامی ایران، تا انقلاب های بهار عربی در خاور میانه، همگی شاهد این مدعایند که قدرت ملت ها هر از گاهی متمرکز و جهت دار شده و حاکمان و حکومت های زورگو و مستبد را به زیر کشیده اند.
مطالعه روند ظهور، فروغ، و افول حکومت ها همواره می تواند راهنمای عدم تکرار اشتباهات گذشته و گذشتگان باشد. اما چرا چنین نشده و نمی شود؟
آیا فرآیندهای اجتماعی متناسب با زمان و مکان تغییر می کنند در حالیکه حاکمان و حکومت ها در دوران ظهور و فروغ خود مانده اند؟
آیا طبقه حاکم به یمن توانایی و نیروی برتر و مزیت های نسبی که در دوران ظهور و فروغش نسیبش گشته و به حکومت رسیده، به تدریج در جهت زاویه دار با دانایی مسیر پیوده و وقتی خود را در مقابله دانایی جامعه عقب تر می یابد، با به خدمت گرفتن جاهلان و فرصت طلبان سعی در مهار دانایی نموده است؟
آنچه تا کنون تجربه شده و همچنان می شود بیانگر تکرار نقشه راهی است که ستمگران از دوران کهن تا به امروز اجرا کرده و می کنند. و آن اینکه بجای همراه شدن با جریان دانایی به مقابله با آن برمی خیزند! و برای سرکوب دانایی، نادان ها را بر جامعه مسلط می گردانند. و ایشان بواسطه نادانی و فرصت طلبی همواره سپاسگزار و فرمانبردار در جهت حفظ منافع و سرکوب دانایی تلاش خواهند نمود. در اینصورت دانایی یا مهاجرت می نماید و یا نا امید به کناری می خزد و به رکود کشیده می شود.
بدین ترتیب زمینه برای محقق شدن مجدد وعده الهی فراهم می آید و این بار مستضعفان نو پا ، ستمگران اخیر را به زیر خواهند کشید. و ....
